A a lenda de Boni Martín

Boni e o unico fillo dun miltimillonario en Santiago.A nai dalle todos os caprichos, impropios para a súa idade .
Por iso, o psiquiatra aconsella ao pai de que finja a ruina economica e mande a seu fillo e a su muller a un pueblo.
Nas Batuecas , Boni se covertira en toda unha lenda.

                                                                                                     Autor:Olaizola José Luis
                                            

Max quere facer amigos.

Este libro trata sobre Max.Max é un neno simpático pero moi tímido.Nas vacacións de verán Max vai a unha aldea onde os seus pais compraron unha casa,pero non coñece a ninguén.Vai todos os días a praia pero abúrrese moito porque non sabe que facer,a el gustarialle xogar ao futbol cuns nenos que estaban sempre na praia.Un dia coñeceu a un neno chamado Antón e empezou a xogar con el todos os días.Pasado un tempo Antón e Max atréveronse a irlle preguntar aos nenos se podían xogar pero eles só deixaron xogar a Max.Max empezou a xogar todos os días ao fútbol e deixaba sempre só a Antón.Pero un día Max deuse conta que Antón estaba só e díxolle aos nenos que se podía xogar,eles contestáronlle que non porque xa eran xustos e Max decidiu deixarlle o seu sitio para que puidera xogar.Aos 10 minutos díxeronlle todos que querían que Max volvera xogar porque Antón era moi torpe pero Max dixo que ou xogaban os dous ou non xogaba ningún.Tiveron que dicir que si porque se non non podían xogar,e empezáronse a levar todos moi ben.Desde aquela Max ,Antón e os seus amigos encóntranse todos os veráns e xogan sempre xuntos.

                                                                        Fin

Diariño :)

Querido diariño :)

Esta semana foi moi xenial !!
Paseina toda con a miña casi mellor amiga, Patri :)

Nos lo pasamos moi ben as duas xuntas con os dos meus mellores amigos e nos.
Sempre nos recreos facemos o mismo, peleamos en plan de coñas e acabamos polos solos ;D

(L)

Queroa moitisisisimo!!
:)

   Ti mais eu :)

Leer é moi bó....!!

Ler é moi bó...porque se lemos aprendemos moito mais....
porque para saber hai que ler...!!!

Marta,1ºA

LENDA:

A Santa Compaña en Carral

Nun camiño de San Martiño de Tabeaio, Carral, Coruña Foi unha vez que un pai e mais un fillo, que xa era home, viñan dunha viaxe e tiveron a desgracia de seguir, sen se deporcatar e sendo noite, un camiño que pasaba preto do adro dunha igrexa. Dándose de conta do mal que lles traía o seu descoido ó se atopar nunha revolta coa Santa Compaña, que ó ser as doce sae do cemiterio para facer a súa rolda. Pai e fillo viron arrepiados as luceciñas verdeás dos fachos que portaban as almas en pena e oíron o borboriñar dos pregos dos defuntos e, daquela, foi tanto o medo que gañaron que quixeron fuxir a escape sen o conseguir, porque o vello, xa canso e de pocas forzas, tropezou e caeu de contado sen folgos nin azos para se valer. O fillo chegou un pouco máis lonxe, pero mellor lle fora caer coma o pai para se aforrar moitos contratempos, xa que, coma o vello, tampocuco tivo forzas nin saber para riscar no chan o circo e poñerlle no medio a cruz, como é ber para se librar das cousas do outro mundo en meténdose un dentro. O pai, ó caer no chan, afociñado, quixo comprender que a Santa COmpaña para por riba del, pois sentiu ben no corpo como o tripaban as pasadas dos defuntos, deixándoo esmendrellado; fixo un esforzo erguendo un pouco a cabeza para mirar se vía ó fillo, mais, como era noite, non o viu. Escoitou un pouco e non oíu cousa. Sen dúbida, levárao a Santa Compaña para portar a cruz, o caldeiro da auga benta e mais o heizope. O pai, daquela, perdeu o acordo e non foi home ata o abrir do día. Estaba canso e sen forzas, doíalle o corpo, quixo porse en pé e as pernas non termaban del. Ó cabo, mal como puido, case ás arrastras, foi facendo o camiño da casa. O fillo aínda non chegara e el, perdida a cor e esgumiado, máis semellaba un defunto. Ó rapaz atopárono logo os veciños. Apareceu durmido pé do cruceiro da parroquia, collendo nunha aperta o talo da cruz. O pai apenas tardou tres días en morrer e o fillo durou pouco máis tempo, mais ben pouco foi. Ninguén conseguiu del que dixese cousa, porque o que vai cos defuntos, aínda que queira, non pode dicir o que ve nin o que lle mandan facer e tampouco quen é o que o fai: non pode virar a cabeza para ver o que leva detrás de si, por eso nunca ninguén dá razón. O único que lle é doado facer ó que vai coa Santa Compaña, se é que se sabe dar xeito é, se atopa a outro desgraciado no seu camiño, o porlle nas mans a cruz e o caldeiro de auga benta e máis o heizope, librándose de seguir el ó deixar a outro no seu canto, mais, dende que o fai, e pouco o que tarda en morrer, pois co seu rudo traballo de po-la noite, perde a cor e vai esmorecendo cada día máis, mirrándose pouco a pouco.

A LENDA DE BREOGAN

Breogán tivo 10 fillos, un dos cales, bile, deulle un neto chamado Golam, que foi educado en todo tipo de sabedoría e das artes do guerra.Pero cando alcanzou a idade adulta, decidiu voltar á terra que os ancestrais.



A continuación, con catro buques partiron Cítia, a través Gatiam (Gadir / Cadiz?), As torres de Hércules, na Sicilia, o mar Negro eo mar Caspio, acadando as chairas citas, que era entón gobernado polo rei Reffloir.

Brath tivo un fillo chamado Breogán, actualmente figuran en himno galego, que foi un gran conquistador de terras en España, tras moitas batallas e loitas contra tribos dura español.

Lectura

                                                                                   Cada libro que les

                                                                                 máis imaxinación tes

Lema

Ler e importante para saber cousas!!!

Lema de lectura

Se non queres andar tan despistado coma os patos lee e xa verás como

como aprendes enseguida.

memorias dun neno labrego

 MEMORIAS DUN NENO LABREGO
conta a historia de Balbino un neno que vive na aldea xunto cos seus pais .  Traballan para O Señor .  O  fillo  do señor  Antoniño é un demo , metese sempre con balbino. Balbino ten un diario no que sempre escribe as suas azañas.
O  tio de balbino morreu é o pobre balbino nonpode ir as festas. Balbino enamorouse  da sua profesora Eladia , pero ela tivo que marchar do pobo para casar.
Un dia balbino paseando por diante da casa do señor veo a antoniño.  Antoniño meteuse con el e balbino non resistiu  a tentacion e tiroulle unha pedra, coa mala sorte de  darlle na testa.
Balbino tenque fuxir pra que os seus pais poidan seguir vivindo na sua casa.



 A min este libro gustome moito xa que conta como vivia un neno nos tempos antigos da aldea.

ai que ler XD

ai que ler moito, que ata o di este

O meu diario..!!!

LUNS:
Hoxe, é un día moi interesante pero ao mesmo tempo triste... :( .....porque pasaronme miotas cousas...non moi boas... :( 


MARTES:
Bueno hoxe é un día normal coma outros...tamén pasaronme cousas...pero non teñen moita importancia. xD


MERCORES:
Hoxe bueno é un día mais ou menos... vai ben de momento claro..hoxe teño un exame e non e que mo saiba moito...e de MATEMATICAS.... ya veremos como sae... :)


XOVES:
Hoxe é un día bó porque non pasaron cousas malas (non coma os outros días)....!!

VENRES:
Hoxe é o mellor día da semana porque ao ser venres deixamen saír un pouco...(bueno un pouco.....)....é tamen e o mellor día porque ao día seguinte non ai INSTI....!!


SABADO:
Bueno hoxe é un día moi moi especial porque fago un mes ca miña mellor amiga...a quero moito...sempre seremos MELLORES..((LL))


DOMINGO:
Bueno hoxe é un día pra descansar un pouco aínda que tamén ai que estudiar un puoco pero moi moi pouco..!!!


Marta, 1ºA

meu diario rariño!!

queridiño diario istos dias foron moi divertidiños , pero o malo foi que tuven que "estudar" . Quisen ir con unha amiga mayih , pero a trosma non pudo vir :( . No recreo o pasamo requeteben "ela mais eu" . Xogamos a: 

• -peleas 

• -tirarnos polos solos 

• -facernos chichóns 

• -roubar aos noivos e meternos con eles 

¡¡¡¡vamos o normal que pode face unha persoa coa sua amiga de 12 anos!!!! 
bueno a miña vida e moi divertida!!  
vamos que queroa moitiño, e que estou sempre con ela !
(L)

Lema

Ler axúdate a saber !
 

O noso Diario

Luns
Nós estábamos no parque xogando ao ping-pong cando a bola saiu voando, caeu entre os arbustos.Fuímos a por ela,e alí estaba un can moi enfermo.

Martes
Levamos o can ao veterinario , tivemos que esperar moito,habia unha cola enorme.Al fin entramos mandaronos meterlle pastillas na sua comida.

Mercores
O can quedou en casa, nos tivemos que facer un exame moi dificil.

Xoves
O xoves remataron os exames e pola tarde xogamos co can .

Venres
O can parecía moi feliz,movía o rabo dun lado a outro,xogamos con el toda a tarde.Despois de comer a comida coas pastillas quedou durmido.

Sábado
Nós creiamos que estaba morto pero de súpeto despertou ...

Domingo
Nós deu moita pena porque os donos viñeron a buscalo,pobre can.

Mais lemas

Leer non ten porque ser aburrido, con noticias e moita letra.Se buscas o libro adecuado seguro que che gusta.Ti busca e cando o encontres leo e sen non che gusta para ti peor pero, polo menos intentao.

:-) = ;-) = LER 

NON LER =  :-(     

Mira se ata el lee, non seas bobo e apuntate.

o lema

un libro é sabiduria

Historia do meu can

luns:O meu  can esta enfermo.E eu xoguei ao futbol todo o dia xD.  
martes:O meu can bomitoume nos zapatos,e eu suspendin o exame de naturais.
mercores:O meu can mellorou pero segue un pouco enfermo e doulle pirulas todo os dias.
xoves: Aprobei o exame de galego!!!!cun 7,30.E o meu can xa esta case ben.
venres:Estiben na aldea coa miña familia andando na bicicleta polo monte co meu primo.e como ai neve bolbeu enfermar :(
sabado:Ao meu can dinlle zume de laranxa e xa esta mais ou menos ben.
domingo:Pola maña xoguei o ping pong e divertinme moito,xa teño o can en  bo estado.

LEMA

                                            Lee máis para aprender moito máis
                    

                              
 

                                            

ai que ler mioto, ate o di este

Lema de lectura.

Se tes interese en ler,aprender e saber, os libros a porta che abrirán¡¡

O DIARIO

LUNS: Hoxe ollamos un can abandonado e o levamos a nosa casa.
MARTES:Collimos o can mireino ben e dixen se chamara Paco.
MÉRCORES:Collimos a Paco e o botamos a bañeira e o pobre asustouse.
XOVES:O pobre can tiña calafrios e coma o auga estaba fría non queria meterse.
VENRES:Levamos a Paco ao veterinario pero Paco o merece.O veterinario díxonos que o can tiña gripe.
SÁBADO:Pola mañá o can púxose mal e dímolle moitos mimos.
DOMINGO:O can por fín xa se curou e fumos dar un paseo con el.

diario

venrres 3

o meu can puxose enfermo.dixoo veterinario,non come nin durme.
 este e o seu aspecto
  sabado 4

 segue mais ou menos pero vai indo coa nova medicacion.

 domingo 5
 xa durme e come moito mellor pero ainda non esta para sair.


 luns 6

xa esta curado  e no seu aspecto orixinal.pero o
 atropelou un camion
 martes 6
 o funeral esta feito,collimos unha pa e o enterramos.

HAI QUE LEER !!

  Abre un libro , abre a tua imaxinacion !!

o meu diario

1º Dia: hoxe non foi un dia moi interesante, tiven 2 exames , que por certo saironme ben, pero.. cando chegou a tarde non puiden facer o tiña pensado . O  meu can puxose enfermo :( :( :( . Pensamos que o mellor seria esperar o dia seguinte para levalo o veterinario.

2º Dia: Cando despertei o meu can seguia enfermo , meu pai levouno o medico .Cando chegaron de volta meu pai dixonos que Toto , asi chamase o meu can , estaba moi maliño.

3º Dia: Cando chiguei a escola una compañeira preguntoume por Toto , sorprendeume , nunca me pregunta pola miña vida.Ao chegar a casa Toto  esperabame na porta, tiña cara de  enfermiño coa lingua de fora , pobre , pensei.

4º Día : Toto esta peor .Hoxe non foi un dia agradable .Toto internou nun hospital para cans enfermiños.

5º Dia:  Non parei de chorar , a medica de toto chamounos e deunos a noticia de que toto estaba a piques de morrer, necesito un milagre.

6º Dia :  O milagre  que pedira non ocorreu, toto foise, a espichou, estirou a pata , non sei como soa mellor


7º Dia :  Hoxe meu pai foi mercar un can . Ningun sera como TOTO.  Recordaremolo sempre.
Por outro lado vou o cine coas miñas amigas !!!!!

A historia do home can

Esta historia trata sobre un home que se chama o señor Santos e a sús muller dona Engracia.
Lles tocou a lotería e viaxaban moito;a Xapón,a Madagascar... pero Santos vai envellecendo e non quere parar de viaxar.Un amigo de África llamdo Ketchú lle enviou un frasco para rexuvenecerse.Cando chegou botou un puco do líquido dentro dunha copa con bozca, a bebeu.Empezou a sentirse mal.encoger e a saírlle pelo.
¡Era un can! o frasco caiu e na etiqueta ponía-No debe mezclarse con alcohol.
Os recomiendo lerlo,é moi divertido e con moitas aventuras.

lema de: Christian e Nacho

Se les, non teras que viaxar gastando cartos, nas bibliotecas onde podes coller libros e descubrir o mundo enteiro.

Outro lema

De Bibliotecas Municipais da Coruña

Lemos

De Bibliotecas Municipais da Coruña

MEU DIARIO

Luns: O meu can ( Toby ) non comeu nada en todo o día e non paraba de rascarse o lombo.
Martes: Hoxe Toby seguiu sin comer e rascandose e decidín levalo ao veterinario ao día seguinte.
Mercores:Hoxe levamos a Toby ao veterinario e díxonos que tiña pulgas.Recetoulle unha pomada.
Xoves:Empezamos a botarlle a pomada a Toby pero ela resistiuse e tivemos que botarlla entre tres persoas porque non paraba quieta.
Venres:Hoxe Toby parecia estar mellor. Xa comeu algo e non se rascaba tanto.
Sabado:Toby hoxe xa estaba ben pero acercouse a oitro con e creo quagora volve ter pulgas.
Domingo:Hoxe tivemos que volver levar a Toby ao medico ! Volve ter pulgas !

diario de nacho 2

Xoves:
O cachorro é moi gracioso e mañá vamos levalo a dar un paseo.

Venres:
Vamos de paseo e nos encontramos o noso can é imposible, se morreu!!!!!!!!!!!pero alí estaba, pensé que podría ser que se había ido para non preocuparnos.

Sábado:
Ao collelo dímonos conta de que estaba enfermo por un medicamento do médico e o denunciamolo.

Domingo:Ao final detuviron ao médico e o can curouse e viviu ben con nos dende aquel día.

diario de Nacho 1

Luns:

Hace dous anos que adoptamos un can abandonado e débil que a súa raza é un Yorksire pero, agora está enfermo e vamos levalo ao  veterinario.

Martes:

Fumos ao veterinario e nos dixo que o Domingo morrería e nos pusimos moi tristes.

Mércores:

O can púxose malísimo e morreu pero tivo un fillo a súa cadela, que por suposto a adoptamos.

Resumo:A declaración

Inglaterra no ano 2140.Crearon un fármaco co que non se envexece,e puidose superar a enfermidade e a morte.Para evitar a superpoblación do planeta,aproban a Declaración,que é unha lei que prohíbe ás parellas ter fillos.Os nenos que nacen a pesar desa lei,denomínanse Excedentes e non teñen dereito a vivir no mundo dos Legais.Pero eses Excedentes,adestrados correctamente,poden servir como man de obra exclavizada e desbotable.A única maneira de ter fillos é excluíndose da Lonxevidade,renunciando a tomar os fármacos para sempre.Pero iso significaría enfermar e despois morrer,o que fai de excluírse unha opción non demasiado popular.O libro conta a historia de Anna,que ten 15 anos e é una Excedente.Está a piques de convertirse nunha Empleada Valiosa,que é cando un Excedente pasa a servir en casas e demáis.Vive en Grange Hall,un lugar horrible onde os Excedentes son adestrados para servir ós Legais,maltratados e carentes de ningún tipo de luxo.Completamente sometida pola señora Pincent,a directora de Grange Hall,Anna cree que é escoria.Basura da natureza que sobra no mundo,e que estaría mellor morta.Iso pensa ata que chega á institución Peter,un avispado rapaz da mesma idade que Anna que lle fai ver,que non todo é tortura,que seus pais a queren,e que non deberían estar alí.Anna ó principio no quere crelo pero,despois de abrir os ollos,nada volverá ser o mesmo,e traman entre os dous un plan para salir de Grange Hall...

                                                         

Meu diario

Venres,9 de decembro: Hoxe foi una día movidiño.A cadela non se da levantado e pasou toda a tarde xemindo.

Sábado,10 de decembro: Levamos a cadela ao veterinario,onde continuou con laios e demáis.Iso foi na sala de espera.Despois na consulta foi peor.Creo que o pobre veterinario ten dor de cabeza.

Domingo,11 de decembro: Non sei cómo lle iría o veterinario,pero a min dende logo sí que me doe a cabeza.Tomeime xa 2 aspirinas.

Luns,12 de decembro: O lamento da cadela seguiu durante toda a noite.Volvimos levala ó veterinario,e di que ten lombrigas.Non sei que raios é iso.

Martes,13 de decembro: Xa sei o que son as lombrigas.Son parásitos que fan que a cadela se rasque,e ao rascarse faise dano.Por iso xemía,a pobre.

Mércores,14 de decembro: Fomos comprar a menciña que nos recomendou a veterinario.Custounos un ollo da cara,un ril e parte do outro.Xa llo suministramos á cadela.

Xoves,15 de decembro: O remedio ese furrula.A cadela cada vez laia menos.

Venres,16 de decembro: A cadela xa está curada.E menos mal,porque en toda a semana non nos deixou durmir ben nin unha soa noite.

Meu diario

Decembro do 2010

Venres 3:

A miña cadela (Lúa) saltou nun charco e aparte de ponerme a min perdida resfriouse.

Sábado 4:

Hoxe facian obras na casa do lado o único que se oía en todo o día foron golpes de martelo.

Domingo 5:

Levamos a cadela ao veteerinario que diagnosticou: Unha gripe común e mais unas asquerosas pulgas.

Luns 6:

Meu pai foi polo xabron anti-pulgas e lavamola enteiriña.

Martes 7:

A cadela xa esta mellor, non vomita lle queda pouco para curarse.

Mercores 8:

A cadela xa esta ben agora os que temos gripe somos a miña familia e mais eu.

MEU DIARIO :)

Luns: Hoxe o meu can (Pipo) non era o de sempre, non quería xogar e non comeu nada.

Martes: Pipo segue coma onte e por iso o meu pai decidiu levalo ao veterinario.

Mércores:O veterinario dixo que pipo tiña lombrigas intestinais.Recetoulle un xarope e dieta blanda.

Xoves:O meu pai trabucouse ao darlle o xarope a Pipo e deulle o da tós da miña irmá.

Venres:Baixando as escaleiras da casa pisei unha merda,era de Pipo.Fixeime ven e nela había lombrigas,eran uns vermes extremadamente repugnantes.

Sábado:Pipo xa se encontra un pouco mellor,fixo as suas necesidades e nelas xa non habia aqueles vermes repugnantes.

Domingo:Hoxe Pipo encontrase xenial,só que mexoulle na cociña da miña nai e bebeu auga do bater como facía sempre.

                                                            

                                                                       Fin

MEU DIARIO

E  ASÍ ACABO O MEU DIARIO DESTA SEMANA O CAN E A CADELA TIVERON FILLIÑOS E TODOS QUEDAMOS MOI CONTENTOS E FELICES.

MEU DIARIO

O CAN E A CADELA TIVERON FILLIÑOS E ERAN MOI BONITOS

MEU DIARIO

HOXE O CAN COÑECEU UNHA CADELA

MEU DIARIO

QUE VEN ME ESTOU PASANDO CO CAN. HOXE ESTABAMOS XOGANDO VOTOUSEME ENRRIBA E CAINME.

MEU DIARIO

HOXE O CAN XA ESTA COMO SEMPRE XOGANDO E SALTANDO POR AÍ. E ESTOU XOGANDO CON EL.

MEU DIARIO

HOXE O CAN ESTA MOITO MELLOR E TODOS ESTAMOS MOI CONTENTOS

medrando: Etiquetas 1ºA

medrando: Etiquetas 1ºA
hoxe o can esta mellor e todos estamos moi contentos.

conto de duas bágoas por máquina

Conta a historia dunha nena chamada Xusta que de agasallo por cumprir 6 anos recibe un canciño ao que lle pon o nome de Máquina.Cando pasaron algúns anos a familia foi cansando do animal ata o punto de que o pai sen que nadie se enterase abandoou o can nunha estrada á súa sorte.Xusta rompeu a chorar e non quería ir o colexio nin salir a xogar cos seus amigos.O pai xa farto, cando Xusta recuperouse foi buscar o can e cando o atopou estaba delgadiño e cheo de feridas, golpes, etc. Levouno frente a Xusta dicindo que un policía o atopara, ela abrazouse a el e riu. Ela cuidábao ata que un día, un coche iba atropellar a unha vella e o can saltou empuxou a señora a beirarúa e el acabou baixo o coche, o can morreu e Xusta cando foi maior fundou unha clínica veterinaria que a chamou "O fogar de Máquina".

Diario 2

Venres:

           Fumos ao veterinario volvimos pagar a operación.

Sábado:

           Al fin o can non comeu o cogomelo,o comimos nos.

Domingo:

             Fuímos todos ao médico e dixonos esto valdrá cen dos grandes e todos menos o can que
             foi a perreira vivimos pobres e hambrentos

Diario 1

Luns:
         
 Meu can enfermou por comer un cogomelo velenoso,maña imos levalo ao médico.



Martes:
        
 Levamos ao meu can ao médico que dixo que meu can ía valerme dez dos grandes que ía morrer


Mércores
         
 Pagamoslle a operación e o can volveu enfermar


Xoves
         
O can estame costando unha fortuna volveu comer o cogomelo.                                                                                                                                                                             

MEU DIARIO

medrando: Etiquetas 1ºA

HOXE O CAN MELLOROU ES XA ESTA XOGANDO E SALTANDO POR TODA A CASA, E HOXALÁ NON SE VOLVA A ENFERMAR.

MEU DIARIO

VENRES,3 DE DECEMBRO

HOXE ENFERMOUSE O CAN E TIVEMOS QUE LEVALO AO VETERINARIO E DIXÉRONNOS Q SÍ, QUE ESTABA ENFERMO E TIVEMOS QUE COMPRAR POMADAS,ETC...E SALIUNOS POR UN OLLO DA CARA PERO VALIU A PENA PORQUE QUEREMOS MOITO A TOBY. OU SEXA, UN DÍA MALO.

Resumo:Rebeca

Unha rapaza,dama de compañía dunha señora,déixao todo para casarse con Maxim de Winter,un millonario moi interesante.Apenas coñecendo ó seu marido chega á súa nova casa,unha enorme mansión chamada Manderley.Alí descubre cuartos maravillosos,xardíns e,sobre todo,á sinistra ama de chaves,a señora Danvers.descobre que ela é a 2ª señora de Winter,Maxim é un home viudo de Rebeca.Rebeca,a primeira muller de Maxim,parecía telo todo;beleza,elegancia,sangue noble,simpatía e moita,moita intelixencia...supostamente morrera afogada nunha noite que saíra navegar con seu barco e pillaraa o temporal.A rapaza,afogada polo recordo de Rebeca,cre que Maxim segue enamorado dela,e a señora Danvers sentía verdadeira adoración por Rebeca.Farta de todo isto,comeza a investigar e fai pescudas,ata atopar,da peor maneira posible,o escuro secreto do apelido de Winter e de Manderley...

                                                       Este é un fotograma da película.Nel aparecen a rapaza e a señora Danvers.
                                                      



                                                  

Que vos parece este anuncio)

GADIS volve obsequiarnos cun anuncio no que a nosa realidade aparece reflectida de xeito moi especial. Pensades que vai ter éxito?

Resume de ''O Neno Co Pixama De Raias'' :)

Unha tarde, Bruno, sorprendeuse cando encontrou a María, a criada da casa rebolbendo nas súas cousas e facendolle as maletas. Con á educación que poido, xa qué os seus pais dixéronlle qué decia tratarla con respeto, que qué facía. En resputa señalou a súa nai qué acababa de sair detras de el. Preguntoulle qué pasaba e explicoulle qué terian qué mudarse. El non queria. Pero ao final mudáronse él, Padre, Madre e a tonta de remate de Gretel a súa hermana maior. O qué máis extrañaria serían a sus tres mejores amigos para toda la vida: Carl, Daniel e Martín. Pasaron moitos días na aquela casa tan horrible: Non tiña casas ao redor, nin xente paseando por ás calles. Nada, nin siquiera habia nenos con os qué xogar. Un día viu pola ventá, viu un sitio enorme, ao lejos, e era tan enorme qué o final non se via a simple vista. Observó a un montón de xente. Vestidos curiosamente con uns raros pixamas de raias. E viu como a uns soldados lles gritaban. O qué máis sorprendeulle foi qué estaba rodeada por una altísima alambrada, era moi grande e por riba tiña uns gruesos rollos de alambre recubiertos con pinchos, en lo alto. Un día, cando levanban un mes vivindo ahí, decidui ir a explorar. Chegou ata a alambrada, e viu un neno, chamado Shmuel. Empezaron a hablar e todos os días, Bruno visitaba a Shmuel.
Un día, Padre, deulles a Gretal e ao seu irmán, qué iban a volver a Berlín, e iso non e que alegrara moito a Bruno. Cando foi a dicirllo a Shmuel, este contoulle qué o seu pai habia desaparecido.

Mayih :D

Creación persoal

LÚA CHEA
Sabía que a miña vida acabaría, pero non desta maneira…
Todo comezou un martes 18. Cando espertei estaba no baño, ferida e rodeada de cristais. Estaba sangrando. Non sabía o que acontecera. Tiña unha lúa debuxada no pulso. Cando decidín ir facer o almorzo, vin unha nota de meus pais, onde se lía:
“Polo noso ben, fomos a Smith Jons, viviremos coa tua tía. Sempre te quereremos. Xa es maior, así que cremos que xa podes vivir ti soa, sen que ninguén che diga nada nin che estorbe na tu vida cotiá. Viremos dentro duns meses, a ver qué tal vas.”
Isto sorprendeume. Sobre todo pola frase:”polo noso ben”. Pero decidín facer o almorzo, unhas ricas torradas de manteiga cun café cargado e zume de laranxa natural. Ao terminar fun a vestirme. A miña habitación estaba feita un auténtico noxo. Puxen os meus pantalóns vaqueiros e a miña sudadeira favorita.

Por certo, chámome Susana.
Cada día a lúa íase enchendo. A miña vida cambiara por completo. De súpeto encantábame a carne fresca. Hoxe pola noite ao verme o pulso, vín que a lúa que tiña debuxada semellaba á real. De súpeto as miñas unllas comezaron a alongarse e o cabelo a medrar. Sentíame tan forte e á vez qué fame tiña...de carne. Todo o que se poñía no meu camiño o destruía como se foran simples moscas. Rompín a fiestra e fun na procura de carne humana. Xa non me acordo de nada máis.

Á mañá seguinte atopeime outra vez no baño, pero agora a miña lúa xa non era chea. Tiña as unllas cheas de sangue. Pobre xente. Decidín coller a bici e ir a unha biblioteca moi antiga que estaba preto. Cando cheguei falei co Sr. Steven. Ao amosarlle a marca da lúa, asombrouse:

_ ¡Non pode ser!

_¿Qué pasa Sr. Steven?

_ Es unha muller lobo e estás en grave perigo, sobre todo se estás sóa.

_ ...Pero, non pode ser. ¡É unha tolemia!

_É verdade, así que é mellor que te quedes comigo. E sen rechistar.

_ Vale, está ben.

Ao recoller as cousas de casa, tornei a pensar cómo puidera chegar a ser unha muller loba. Así que decidín investigar e ir á biblioteca a coller libros que tiveran que ver con eses rollos. Despois de investigar cheguei a convencerme de que me tiveron que morder en algún momento, pero… ¿quen?.

_¡Xa o sei todo! Dixo o Sr. Steven.

_¿Cómo? Díxenlle.

_Explicareicho. Ven.

Levoume ata a primeira estantería de Ciencias. Colleu un libro e nese momento abreuse un pasadizo. Camiñamos ata o máis profundo. Baixamos unhas escaleiras de caracol moi empinadas e chegamos ao final. Nese momento comprendín que nos atopábamos nun laboratorio. O Sr. Steven empezou a pulsar botóns, como se fora todo un experto. E dixo:

_Dame a túa man e o teu colgante.

Díxenlle:

_¿Por qué?, dixen.

_Agora o verás. Contestoume.

Cando llo dín, púxoo nunha máquina bastante rara e comenzou a pulsar de novo uns botóns nunha enorme pantalla. O Sr. Steven contoume que cando a lúa do meu pulso estivera chea significaba que me transformaría. A única maneira para impedilo era non mirar en ningún momento este símbolo nin a lúa real tampouco.

Pola noite volvín ao laboratorio e dinme conta do que ata aquel momento me estivera pasando. No ordenador do Sr. Steven había unha páxina aberta cun periódico onde se falaba que roubaran nun pequeno pobo unha xoia con forma de lúa, que se cría que tiña poderes máxicos. Eu xa non tiña ningunha dúbida: era o collar que meus pais me regalaran cando cumprín os quince.


O Sr. Steven decideu contarme a verdade completa. Él era un enviado para protexerme, aínda que tamén tiña que encargarse de que a miña vida fora o máis normal posible. Tampouco traballaba nunha biblioteca. Bueno, en parte sí o era, pero era o lugar dende onde podía seguir os meus pasos dende que era pequena. Entón díxenlle:

_Transfórmome porque alguén mordeume nalgún momento. ¿Quén foi?

_Foron teus pais. Replicou. Eles sabían que o teu futuro tiña que ser así, vivir de forma independiente cos teus poderes.

Entón pareceume unha tolemia. Pero, de ser así, ¿cómo podría volver a ser a que era antes?. Explicoume que tiña que ir á montaña secreta. Aínda me tiña que protexer, porque era moi perigoso.
Pero xa non tiña medo, porque cada vez controlaba mellor os meus poderes. No camiño encontreime cunha gran casa e decidín entrar con moito coidado de non facer ruído. Estaba perfectamente amoblada, con alfombras e en ela me chamaba a atención unha gran porta de madeira. Abrína e encontreime cun comedor no que se encontraba un home alto de pelo longo e negro.

Díxome:

_Susana, eu sei a qué ves. Pero necesito o teu collar. ¡Damo!

Negueime e concentreime para transformarme de novo, pero él convirteuse tamén en un horrible monstruo. Como eu mellorara en axilidade e destreza tomei ventaxa e subín ao piso de arriba. Él tamén subiu , pero ao seu paso, as escaleiras non aguantaban o seu peso e ían rompendo. Na azotea había unha piscina coa auga moi brillante con forma de reloxo de area. Díxome que tería que elexir entre vivir así e seguir matando xente ou desprenderme do collar e entregarllo, aínda que eso significara a miña morte.

Non o dudei un segundo, acordándome de toda a xente que matara; así que tirei o collar á auga máxica, producíndose entón unha luz espectacular. Nese momento mentras sentía que eu íame alonxando e morría, vía ao mesmo tempo a xente feliz, paseando cos seus fillos e disfrutando da vida. Entón funme con toda a paz que se pode ir un e coa idea de que fixen o correcto sen dúbida.

FIN

Música :D

Ola;D Esta entrada vai sobre a música, que é o que máis me gusta :).

Bueno vou a empezar por decir de quen vou vou falar: De Don Omar, de Wisin&Yandel e de Daddy Yankee.

Os qué máis gústanme son Don Omar e Wisin&Yandel. Destes tres pódese dicir qué tou namorada, jajaj. Es que encántanme!! Aunque Daddy Yankee tamén gústame moito. ;D

Don Omar:

As cancións que máis gustanme  son: Te iré a buscar, Danza Kuduro, Dile, Dive Virtual, Hasta Abajo ... etc. :)

Wisin&Yandel:

As canción que máis gústanme son: Rakata, Te Siento, Yo Te Quiero, Me Estás Tentando ect. (:

Daddy Yankee:

As miñas cancións favoritas son: Rompe, Llamado de Emergencia, Gasolina, Pose, La Despedida etc.

Agora vou poñer cancións de Don Omar e Wisin&Yandel xuntos. E que xuntos, son aínda mellores:

¡¡¡ENCANTANME!!!

E qué son incribles, en serio ;D

As miñas cancións favoritas son todas :).

Pero as que máis escoito son: Myspace, Nadie Como Tú, Como tu no etc...

Pues estes son os meus IDOLOS .... !!!

;D

Mayih:) 26. 

Querida Naira:
Saes moi ben.Lévoche unha cabeza de altura!Está moi delgadiña pero na foto non se che nota tanto.Tes un brazo detrás de Diego L.e a cabeza un pouco inclinada á dereita.En xeral és fotoxénica.A próxima vez,intenta facer algunha postura divertida.Un saúdo!!!! :D

Ola Boris, viches a foto da clase?

Eres meu veciño da esquerda.Saiches bastante ben na foto ainda que o millor tiñas que sorrir un pouco mais...Gustariame a min sair igual porque eu saio moi mal,bueno en xeral saimos todos moi ben...Bueno non teño nada mais que decirche asi que me despido.


Chao

valorando a foto

Ola Alberto k tal ¿??
Saicheds bastant ben menos k t tibeches k estirar un pouco jajajaj xdxdx  :p

valorando a foto...!!!

Ola que tal estas David..?? 
Non e que saias moi ben na foto eee ....ainda que poderias sair mellor...!!!
Nin siquera se te ven as pernas .....pero bueno non te ofendas por esto .... :)
bueno euuu voume xaa.....adeuss..xa nos veremos....:)

Valorando á foto:

Ola Alba. Qué tal?? Gústame como saíches!! Saíches un pouquiño seria pero saíches ben igual :D. Estábas ao meu lado e ao de Naiara.

E eu saín apollandome en ti!! xD.

Mayih(:

Valorando a foto

!Ola Diego¡ Que tal? Supoño que ben.Na foto saliches...bueno.Tes a perna dobrada en un brazo como medio morto, polo demais ben, en fin.Coa cabeza medio ladeada e unha expresion, un tanto rara, que queres que te diga.

Ata logo :-)

CARTA A JHONY MELAVO

Ola Jhony:
Que tal? Espero que ben.
Esa foto estivo moi chula, e todos saimos moi ben, e casi todos coas mans no lombo. Tiñas unha sudadeira negra e un pantalón negro. Deixaste un brazo fora do seu sitio como se-cho romperas... En fin, que todo foi guay.


un saudo

                                                                  alejandro cedeira

Boris

-

fisico:e baixo e na foto parece ainda  máis.eu farialle unha mellora facial e uns cantos centimetros de máis.leva unha sudadera lila e uns pantalóns vaqueiros.
.

valorando a foto

Ola que tal estas Nacho ¡!
Bueno non se che moito na foto o corpo solo se che ve unha perna e parece que estabas moi contento e poderias haberte posto noutro lugar ,  e se che veia  a pala de ping-pong .

carta a christian

Ola, Christian eres unha persoa moi guai e xogas moi ben ao pingpong que consiste en xirar ben o pulso para darlle ben a pelota coa pala. Sempre gañas a Bogíss e non paras de dar collexas na caluga y eres gracioso.Que mala suerte que non che tocache escribirme a min.Eres un gran amigo e espero que sigas na miña clase moitos anos coa túa risa: hihirhi!!!!!! Me mola, adeus. ;) XD :)

Valorando a foto

Ola veciña da esquerda ,nesta foto vechose moi guapa.Non saiches mal pero saldrias mellor se non estiberas mirando cara a esquerda.Aun asi saiches moi ben espero que a foto che gustase a foto.Como observaches saimos todos moi ben e o mellor de todo e que saimos todos os de clase e nosos mellores amigos e amigas .
Un bico grande cuidate . :)

CARTA A O MEU AMIGO DA ESQUERDA:CEDEIRA.

Ola,que tal cede?Vou dicir komo saiches na foto.Na foto saes cos pulsos apoiados en min e en jhony.Nese momento levabas unha chaqueta gris.es un neno moi responsable,ainda que as veces fas o loco.Xogas moi ben ao futbol que ao ping-pong , e iso que ao ping-pong non eres malo.En definicion es un bo chaval que algunhas veces se lle vai a pinza(Parece que tomas RedBull para almolzar xD)

carta a Magdalena

Ola magdalena na foto saes escondida.Estas apoida en Alba .Saes mirando para  a camara.non se me ocurre mais cousas que dicir na foto porque non saes moi ben.Saes escondida para que no te vexan?

VALORANDO A FOTO

Tes a perna torta,estas encollida pero tes que poñerte ben pola a tua altura . Tes que estar contenta como eres :a tua altura ,o teu cabelo ..... . A verdade e que tes unha postura un pouco forzada.e fas que marta teña unha postura bastante forzada.  Pero ai que admitir que todos na foto estamos bastante bien.

Valorando a Foto

Home Andrés, viches a foto?

Saes coa cara torcida 'pra' esquerda.os dous levamos o pelo con gomina e no se nos ven os pés.

Os hombros tapámochelos Diego.R co seu brazo e eu co meu.

Pues eso pásate! ;P

Joel

Ten unha imaxe psicológica indescriptible as suas orellas son moi grandes e parece Di María viste un corsé para os omóplatos ten unha gran caluga e é moi alto.

Para describirnos

http://gl.wikibooks.org/wiki/O_corpo_humano

Para poder describirnos na foto, temos que dominar un vocabulario correcto. Aquí temos unha axuda. Bo proveito

Así de radiantes estamos en primeiro

Querida Ana... xD

Desde que te foches do colexio botante todos de menos...(incluida eu)..!!!
Espero que o estes pasando ben na nova cidade de Barcelona e no novo colexio ao que vas!!
Eu estou moi ben ainda...que estaria mellor se non te foras do colexio e da cidade....jaja...eu vou no instituto IES elviña , e o mellor ....coñecía a todo-los nenos/as....caenme xenial....e se estiveras ti aqui tamen che caerian moi ben...os profesores case todos son bos pero hai algún que bueno mellor non decilo ee....!!!
Bueno agora estou en 1º da ESO e supoño que ti tamén...!!!

Bueno téñome que ir!!
NON TE OLVIDES DE MIN PORQUE EU NUNCA TE
OLVIDAREII..!!!

Bbiicos..teeQ

Amsterdam nos separa !!!!!

Querida Valeria:

Xa fai tempo que non nos vemos. botoche moito de menos!!!que tal por amsterdam?Espero que che vaia ben .Eu sego ben ainda que nestos meses pasaronme moitas cusas. Xa estouen 1º da eso . Vou na clase de 1ºa , é a mellor . Coñecin a unhas rapazas que son moi simpaticas , seguro que se as coñeceras ianche caer moi ben. chamanse Marta Magdalena Nerea y Naiara . taen estan patri e alba que seguen igual de felices. Bueno xa chega a hora de despedirse.

Querote mioto

Nunca te olvidarei

ELENA

PD: non pensarias que teias librar tan facilmente de min :D...

Ola Ruben que tal en NY? Ben,supoño.Cantos amigos tes máis no Facebook.Que tal o fin de semana?Eu xoguei un partido de fútbol.Ata outra.


Posdata:Debesme un dolar do sello. Alberto e Guille

Querida Sofía:

Que tal che va en NY ,seguro que moi ben.
Eu tamén vou moi ben aquí en españa,agora estudo en elviña,ao principio era moi raro estar aqui, non coñecía a case ninguen,pero despois nos fixemos amigos e estou a adaptar bastante ben.Os profesores son bos (-2). O outro día fumos de excursion ( a andar), canseime moito. ¡Á! por certo vou en primeiro A .Naiara.

Querida Ana:

Que tal por Madrid?Eu por aquí moi ben,farta da Coruña.Quero ir por ahí.No instituto tocoume con todo o mundo.Só somos 6 rapazas na clase;estamos invadidas.Os profesores en xeral ben,hai algún rabudo pero está ben.Os días fanse interminables,pero polo menos temos 2 recreos de 20 minutos cada un.Estou ata o colo de pulseras con formas;todo o mundo ten,polo menos,unha.É unha invasión pero teño que recoñecer que a mí tamén me gustan.Ti tamén terás supoño.Coidate e cámbiame algunha pulsera cando te vexa ;).

Meu amigo de Sevilla.

Ola,¿que tal?Espero que ben.Eu estou empezando 1º da ESO no IES Elviña.Non tiven ningun problema ao empezar porque xa conocía a case todos os compañeiros de clase.O malo e que estou na clase de bilingüe,e é un pouco díficil.O que mais me gusta do instituto é ir a xogar nos recreos as mesas de ping-pong e poder comprar bocadillos na cafetería . Xa ves que eu estoy moi ben , espero que ti estes igual.


Saludos
David

Querido Nau:

Ola, son Mayih. Acordaste de mi? Vou ao insti del Elviña.Vou en 1ºA, e tocoume ir con moitos amigos meus do colexio, e levome moi ben cos demais. Hai moitos profes e moitas clases. Dentro de pouco empezarán as actividades, eu apuntareime a ir a patinaxe. Cando terminan ás clases baixo a dar unha volta cos meus amigos.
E ati que tal che va por Lanzarote? Supoño que ben, haber cando volvo a Lanzarote e levadesme outra vez a piscina cos teus primos.Pero esta vez tocame a mi levaros regalos, eh? Bueno bicos a todos:
Mayih :D

carta a un amigo de fora

Ola Arturo, que tal che vai todo por Xerez? A min por aquí ben. Teñes algunha mascota? Eu si, é uns peixes neón que se chaman Lucecita e Titanio. O teu pai xa mercou o coche novo? A min no instituto me vai ben, espero que a ti no colexio igual.Fai calor por alí aínda?Aquí case chove .Na nosa calle están facendo obras enormes. Te desexo o mellor, adeus.
NACHO

CaRtA A uN AmIgO

Ola,chamome Diego.Teño 12 anos e acabo de empezar 1ª da ESO no IES Elviña e son da Coruña.Entrei nunha clase onde coñecîa a case todos.Porque a maioria ian conmigo nun equipo de futbol.Somos 18 nen@s.Ao sair do cole vou no autobus para casa.Despois ed xantar fago os deberes e estudo un pouco.Logo vou ao parque ,e se depende do dia vou a entrenar.
diego.l