Resumo:Rebeca

Unha rapaza,dama de compañía dunha señora,déixao todo para casarse con Maxim de Winter,un millonario moi interesante.Apenas coñecendo ó seu marido chega á súa nova casa,unha enorme mansión chamada Manderley.Alí descubre cuartos maravillosos,xardíns e,sobre todo,á sinistra ama de chaves,a señora Danvers.descobre que ela é a 2ª señora de Winter,Maxim é un home viudo de Rebeca.Rebeca,a primeira muller de Maxim,parecía telo todo;beleza,elegancia,sangue noble,simpatía e moita,moita intelixencia...supostamente morrera afogada nunha noite que saíra navegar con seu barco e pillaraa o temporal.A rapaza,afogada polo recordo de Rebeca,cre que Maxim segue enamorado dela,e a señora Danvers sentía verdadeira adoración por Rebeca.Farta de todo isto,comeza a investigar e fai pescudas,ata atopar,da peor maneira posible,o escuro secreto do apelido de Winter e de Manderley...

                                                       Este é un fotograma da película.Nel aparecen a rapaza e a señora Danvers.
                                                      



                                                  

Que vos parece este anuncio)

GADIS volve obsequiarnos cun anuncio no que a nosa realidade aparece reflectida de xeito moi especial. Pensades que vai ter éxito?

Resume de ''O Neno Co Pixama De Raias'' :)

Unha tarde, Bruno, sorprendeuse cando encontrou a María, a criada da casa rebolbendo nas súas cousas e facendolle as maletas. Con á educación que poido, xa qué os seus pais dixéronlle qué decia tratarla con respeto, que qué facía. En resputa señalou a súa nai qué acababa de sair detras de el. Preguntoulle qué pasaba e explicoulle qué terian qué mudarse. El non queria. Pero ao final mudáronse él, Padre, Madre e a tonta de remate de Gretel a súa hermana maior. O qué máis extrañaria serían a sus tres mejores amigos para toda la vida: Carl, Daniel e Martín. Pasaron moitos días na aquela casa tan horrible: Non tiña casas ao redor, nin xente paseando por ás calles. Nada, nin siquiera habia nenos con os qué xogar. Un día viu pola ventá, viu un sitio enorme, ao lejos, e era tan enorme qué o final non se via a simple vista. Observó a un montón de xente. Vestidos curiosamente con uns raros pixamas de raias. E viu como a uns soldados lles gritaban. O qué máis sorprendeulle foi qué estaba rodeada por una altísima alambrada, era moi grande e por riba tiña uns gruesos rollos de alambre recubiertos con pinchos, en lo alto. Un día, cando levanban un mes vivindo ahí, decidui ir a explorar. Chegou ata a alambrada, e viu un neno, chamado Shmuel. Empezaron a hablar e todos os días, Bruno visitaba a Shmuel.
Un día, Padre, deulles a Gretal e ao seu irmán, qué iban a volver a Berlín, e iso non e que alegrara moito a Bruno. Cando foi a dicirllo a Shmuel, este contoulle qué o seu pai habia desaparecido.

Mayih :D

Creación persoal

LÚA CHEA
Sabía que a miña vida acabaría, pero non desta maneira…
Todo comezou un martes 18. Cando espertei estaba no baño, ferida e rodeada de cristais. Estaba sangrando. Non sabía o que acontecera. Tiña unha lúa debuxada no pulso. Cando decidín ir facer o almorzo, vin unha nota de meus pais, onde se lía:
“Polo noso ben, fomos a Smith Jons, viviremos coa tua tía. Sempre te quereremos. Xa es maior, así que cremos que xa podes vivir ti soa, sen que ninguén che diga nada nin che estorbe na tu vida cotiá. Viremos dentro duns meses, a ver qué tal vas.”
Isto sorprendeume. Sobre todo pola frase:”polo noso ben”. Pero decidín facer o almorzo, unhas ricas torradas de manteiga cun café cargado e zume de laranxa natural. Ao terminar fun a vestirme. A miña habitación estaba feita un auténtico noxo. Puxen os meus pantalóns vaqueiros e a miña sudadeira favorita.

Por certo, chámome Susana.
Cada día a lúa íase enchendo. A miña vida cambiara por completo. De súpeto encantábame a carne fresca. Hoxe pola noite ao verme o pulso, vín que a lúa que tiña debuxada semellaba á real. De súpeto as miñas unllas comezaron a alongarse e o cabelo a medrar. Sentíame tan forte e á vez qué fame tiña...de carne. Todo o que se poñía no meu camiño o destruía como se foran simples moscas. Rompín a fiestra e fun na procura de carne humana. Xa non me acordo de nada máis.

Á mañá seguinte atopeime outra vez no baño, pero agora a miña lúa xa non era chea. Tiña as unllas cheas de sangue. Pobre xente. Decidín coller a bici e ir a unha biblioteca moi antiga que estaba preto. Cando cheguei falei co Sr. Steven. Ao amosarlle a marca da lúa, asombrouse:

_ ¡Non pode ser!

_¿Qué pasa Sr. Steven?

_ Es unha muller lobo e estás en grave perigo, sobre todo se estás sóa.

_ ...Pero, non pode ser. ¡É unha tolemia!

_É verdade, así que é mellor que te quedes comigo. E sen rechistar.

_ Vale, está ben.

Ao recoller as cousas de casa, tornei a pensar cómo puidera chegar a ser unha muller loba. Así que decidín investigar e ir á biblioteca a coller libros que tiveran que ver con eses rollos. Despois de investigar cheguei a convencerme de que me tiveron que morder en algún momento, pero… ¿quen?.

_¡Xa o sei todo! Dixo o Sr. Steven.

_¿Cómo? Díxenlle.

_Explicareicho. Ven.

Levoume ata a primeira estantería de Ciencias. Colleu un libro e nese momento abreuse un pasadizo. Camiñamos ata o máis profundo. Baixamos unhas escaleiras de caracol moi empinadas e chegamos ao final. Nese momento comprendín que nos atopábamos nun laboratorio. O Sr. Steven empezou a pulsar botóns, como se fora todo un experto. E dixo:

_Dame a túa man e o teu colgante.

Díxenlle:

_¿Por qué?, dixen.

_Agora o verás. Contestoume.

Cando llo dín, púxoo nunha máquina bastante rara e comenzou a pulsar de novo uns botóns nunha enorme pantalla. O Sr. Steven contoume que cando a lúa do meu pulso estivera chea significaba que me transformaría. A única maneira para impedilo era non mirar en ningún momento este símbolo nin a lúa real tampouco.

Pola noite volvín ao laboratorio e dinme conta do que ata aquel momento me estivera pasando. No ordenador do Sr. Steven había unha páxina aberta cun periódico onde se falaba que roubaran nun pequeno pobo unha xoia con forma de lúa, que se cría que tiña poderes máxicos. Eu xa non tiña ningunha dúbida: era o collar que meus pais me regalaran cando cumprín os quince.


O Sr. Steven decideu contarme a verdade completa. Él era un enviado para protexerme, aínda que tamén tiña que encargarse de que a miña vida fora o máis normal posible. Tampouco traballaba nunha biblioteca. Bueno, en parte sí o era, pero era o lugar dende onde podía seguir os meus pasos dende que era pequena. Entón díxenlle:

_Transfórmome porque alguén mordeume nalgún momento. ¿Quén foi?

_Foron teus pais. Replicou. Eles sabían que o teu futuro tiña que ser así, vivir de forma independiente cos teus poderes.

Entón pareceume unha tolemia. Pero, de ser así, ¿cómo podría volver a ser a que era antes?. Explicoume que tiña que ir á montaña secreta. Aínda me tiña que protexer, porque era moi perigoso.
Pero xa non tiña medo, porque cada vez controlaba mellor os meus poderes. No camiño encontreime cunha gran casa e decidín entrar con moito coidado de non facer ruído. Estaba perfectamente amoblada, con alfombras e en ela me chamaba a atención unha gran porta de madeira. Abrína e encontreime cun comedor no que se encontraba un home alto de pelo longo e negro.

Díxome:

_Susana, eu sei a qué ves. Pero necesito o teu collar. ¡Damo!

Negueime e concentreime para transformarme de novo, pero él convirteuse tamén en un horrible monstruo. Como eu mellorara en axilidade e destreza tomei ventaxa e subín ao piso de arriba. Él tamén subiu , pero ao seu paso, as escaleiras non aguantaban o seu peso e ían rompendo. Na azotea había unha piscina coa auga moi brillante con forma de reloxo de area. Díxome que tería que elexir entre vivir así e seguir matando xente ou desprenderme do collar e entregarllo, aínda que eso significara a miña morte.

Non o dudei un segundo, acordándome de toda a xente que matara; así que tirei o collar á auga máxica, producíndose entón unha luz espectacular. Nese momento mentras sentía que eu íame alonxando e morría, vía ao mesmo tempo a xente feliz, paseando cos seus fillos e disfrutando da vida. Entón funme con toda a paz que se pode ir un e coa idea de que fixen o correcto sen dúbida.

FIN

Música :D

Ola;D Esta entrada vai sobre a música, que é o que máis me gusta :).

Bueno vou a empezar por decir de quen vou vou falar: De Don Omar, de Wisin&Yandel e de Daddy Yankee.

Os qué máis gústanme son Don Omar e Wisin&Yandel. Destes tres pódese dicir qué tou namorada, jajaj. Es que encántanme!! Aunque Daddy Yankee tamén gústame moito. ;D

Don Omar:

As cancións que máis gustanme  son: Te iré a buscar, Danza Kuduro, Dile, Dive Virtual, Hasta Abajo ... etc. :)

Wisin&Yandel:

As canción que máis gústanme son: Rakata, Te Siento, Yo Te Quiero, Me Estás Tentando ect. (:

Daddy Yankee:

As miñas cancións favoritas son: Rompe, Llamado de Emergencia, Gasolina, Pose, La Despedida etc.

Agora vou poñer cancións de Don Omar e Wisin&Yandel xuntos. E que xuntos, son aínda mellores:

¡¡¡ENCANTANME!!!

E qué son incribles, en serio ;D

As miñas cancións favoritas son todas :).

Pero as que máis escoito son: Myspace, Nadie Como Tú, Como tu no etc...

Pues estes son os meus IDOLOS .... !!!

;D

Mayih:) 26. 

Querida Naira:
Saes moi ben.Lévoche unha cabeza de altura!Está moi delgadiña pero na foto non se che nota tanto.Tes un brazo detrás de Diego L.e a cabeza un pouco inclinada á dereita.En xeral és fotoxénica.A próxima vez,intenta facer algunha postura divertida.Un saúdo!!!! :D

Ola Boris, viches a foto da clase?

Eres meu veciño da esquerda.Saiches bastante ben na foto ainda que o millor tiñas que sorrir un pouco mais...Gustariame a min sair igual porque eu saio moi mal,bueno en xeral saimos todos moi ben...Bueno non teño nada mais que decirche asi que me despido.


Chao

valorando a foto

Ola Alberto k tal ¿??
Saicheds bastant ben menos k t tibeches k estirar un pouco jajajaj xdxdx  :p

valorando a foto...!!!

Ola que tal estas David..?? 
Non e que saias moi ben na foto eee ....ainda que poderias sair mellor...!!!
Nin siquera se te ven as pernas .....pero bueno non te ofendas por esto .... :)
bueno euuu voume xaa.....adeuss..xa nos veremos....:)

Valorando á foto:

Ola Alba. Qué tal?? Gústame como saíches!! Saíches un pouquiño seria pero saíches ben igual :D. Estábas ao meu lado e ao de Naiara.

E eu saín apollandome en ti!! xD.

Mayih(:

Valorando a foto

!Ola Diego¡ Que tal? Supoño que ben.Na foto saliches...bueno.Tes a perna dobrada en un brazo como medio morto, polo demais ben, en fin.Coa cabeza medio ladeada e unha expresion, un tanto rara, que queres que te diga.

Ata logo :-)

CARTA A JHONY MELAVO

Ola Jhony:
Que tal? Espero que ben.
Esa foto estivo moi chula, e todos saimos moi ben, e casi todos coas mans no lombo. Tiñas unha sudadeira negra e un pantalón negro. Deixaste un brazo fora do seu sitio como se-cho romperas... En fin, que todo foi guay.


un saudo

                                                                  alejandro cedeira

Boris

-

fisico:e baixo e na foto parece ainda  máis.eu farialle unha mellora facial e uns cantos centimetros de máis.leva unha sudadera lila e uns pantalóns vaqueiros.
.

valorando a foto

Ola que tal estas Nacho ¡!
Bueno non se che moito na foto o corpo solo se che ve unha perna e parece que estabas moi contento e poderias haberte posto noutro lugar ,  e se che veia  a pala de ping-pong .

carta a christian

Ola, Christian eres unha persoa moi guai e xogas moi ben ao pingpong que consiste en xirar ben o pulso para darlle ben a pelota coa pala. Sempre gañas a Bogíss e non paras de dar collexas na caluga y eres gracioso.Que mala suerte que non che tocache escribirme a min.Eres un gran amigo e espero que sigas na miña clase moitos anos coa túa risa: hihirhi!!!!!! Me mola, adeus. ;) XD :)

Valorando a foto

Ola veciña da esquerda ,nesta foto vechose moi guapa.Non saiches mal pero saldrias mellor se non estiberas mirando cara a esquerda.Aun asi saiches moi ben espero que a foto che gustase a foto.Como observaches saimos todos moi ben e o mellor de todo e que saimos todos os de clase e nosos mellores amigos e amigas .
Un bico grande cuidate . :)

CARTA A O MEU AMIGO DA ESQUERDA:CEDEIRA.

Ola,que tal cede?Vou dicir komo saiches na foto.Na foto saes cos pulsos apoiados en min e en jhony.Nese momento levabas unha chaqueta gris.es un neno moi responsable,ainda que as veces fas o loco.Xogas moi ben ao futbol que ao ping-pong , e iso que ao ping-pong non eres malo.En definicion es un bo chaval que algunhas veces se lle vai a pinza(Parece que tomas RedBull para almolzar xD)

carta a Magdalena

Ola magdalena na foto saes escondida.Estas apoida en Alba .Saes mirando para  a camara.non se me ocurre mais cousas que dicir na foto porque non saes moi ben.Saes escondida para que no te vexan?

VALORANDO A FOTO

Tes a perna torta,estas encollida pero tes que poñerte ben pola a tua altura . Tes que estar contenta como eres :a tua altura ,o teu cabelo ..... . A verdade e que tes unha postura un pouco forzada.e fas que marta teña unha postura bastante forzada.  Pero ai que admitir que todos na foto estamos bastante bien.

Valorando a Foto

Home Andrés, viches a foto?

Saes coa cara torcida 'pra' esquerda.os dous levamos o pelo con gomina e no se nos ven os pés.

Os hombros tapámochelos Diego.R co seu brazo e eu co meu.

Pues eso pásate! ;P

Joel

Ten unha imaxe psicológica indescriptible as suas orellas son moi grandes e parece Di María viste un corsé para os omóplatos ten unha gran caluga e é moi alto.

Para describirnos

http://gl.wikibooks.org/wiki/O_corpo_humano

Para poder describirnos na foto, temos que dominar un vocabulario correcto. Aquí temos unha axuda. Bo proveito

Así de radiantes estamos en primeiro