Grego

Elliniká

Coñécese tamén como

Neogrego, romaico

Fálase en...

Grecia, S. de Albania, S. de Italia, SE. de Ucraína, Turquía, Hungría, S. de Rusia, Bulgaria, Romanía, Polonia, Córcega, Chipre

Número de falantes (aprox.)

Total: 11.000.000
Grecia(de 9.800.000 a 10.200.000); S. de Albania (de 60.000 a 75.000); S. de Italia (de 10.000 a 30.000); SE. de Ucraína (9.000); Turquía (de 4.000 a 8.000); Hungría (de 1.650 a 4.000); Chipre (585.000)

Status legal

Grecia - Oficial; S. de Albania - Recoñecemento como minoría étnica; S. de Italia - Recoñecemento como minoría étnica; SE. de Ucraína - Recoñecemento como minoría étnica; Turquía - Sen recoñecemento; Hungría - Recoñecemento como minoría étnica; S. de Rusia - Recoñecemento como minoría étnica; Bulgaria - Recoñecemento como minoría étnica; Romanía - Recoñecemento como minoría étnica; Polonia - Recoñecemento como minoría étnica; Córcega - Recoñecemento como minoría étnica; Chipre - Sen recoñecemento

Fonte

BADIA i CAPDEVILA, Ignasi. Diccionari de les llengües d'Europa. Barcelona: Enciclopèdia Catalana, 2002.

Comentarios

A longa historia da lingua grega comeza arredor do ano 2000 antes da nosa era e divídese en cinco períodos: o do grego micénico (1450 aC-1150 a.C.), o do grego clásico (800 aC-300 a.C.), o do grego helenístico (300 aC-300 d.C.), o do grego medio (300-1600) e o do grego moderno (desde o 1600).

Os dous primeiros pódense fundir nun só: o do grego antigo, e os tres últimos, noutro: o do grego posclásico.

A partir do século IV antes da nosa era, apareceu unha variedade común en todo o mundo grego, a nomeada koiné, baseada principalmente no ático. Desde aquela, e case até hoxe en día, houbo unha pugna entre dous modelos de lingua escrita, un máis próximo da lingua coloquial e outro máis próximo da lingua antiga. Nin na época medieval nin, aínda menos, durante a dominación turca de Grecia se deu estabelecido unha nova variedade escrita unificada.

Coa independencia de Grecia (1830), o grego se tornou o idioma oficial do estado. A cuestión de cal tería que ser a lingua escrita volveu formularse. No século XIX, opúxose á variedade popular (dimotikí) unha variedade arcaizante (katharévussa), próxima, mais non igual, á lingua clásica. Á fin deste século, os escritores adoptaron a dimotikí, que, durante o s. XX, foi impoñéndose como lingua común grega.